Pakito

Eens komt de dag dat je afscheid zult moeten nemen van je paard. Het paard kan een natuurlijke dood sterven, maar het kan ook zijn dat de levenskwaliteit van je paard zo slecht is dat het uit zijn lijden verlost moet worden. Een moeilijke beslissing en emotionele gebeurtenis. 

In deze story vertelt eigenaar Sanne je het verhaal over het afscheid en overlijden van haar mooie Spaanse paard en maatje Pakito. Ze heeft Pakito vanwege zijn ongeneeslijke ziekte (melanomen) helaas moeten laten inslapen. 

Wat eraan vooraf ging, eigenaar Sanne vertelt:

“Toen ik Pakito een jaar had, ontdekte ik een bultje onder zijn staart, naast zijn anus. De dierenarts kwam om hem te enten en kon mij vertellen dat het een melanoom was. Deze hoefde niet perse kwaadaardig te zijn, maar ik moest het wel in de gaten houden. Dat ene bultje veranderde naarmate de jaren verstreken in meerdere bultjes. De dierenarts gaf mij aan dat hij er helaas niets aan kon en wilde doen. Pakito was toen een jaar of 8.

Toen Pakito 10 was ontdekte ik bulten in zijn mond, aan zijn bovenlip. Ik heb hem weer meegenomen naar de kliniek en weer gaf de dierenarts aan dat ze er niks aan konden doen. Met veel liefde en zo min mogelijk stress zou hij nog wel even meegaan. Ik ben vanaf dat moment bitloos gaan rijden, wat prima ging, maar toch maakte ik me veel zorgen. Het gevoel dat je beste vriend ziek is en dat niemand, en ik zelf ook niet, hem kon helpen vond ik heel naar.

Ik heb vervolgens van alles geprobeerd en bepaalde behandelingen hebben in meer en mindere mate voor hem gewerkt. Naar mijn idee heeft Pakito door deze behandelingen wel wat extra jaren gekregen, omdat de enorme melanomen een stuk waren geslonken. Omdat je zo anders met je paard bezig bent, dan wanneer je er heen gaat om te rijden, werd de band tussen Pakito en mij elke dag sterker. Rijden deed ik bijna niet meer, omdat ik vond dat hij alle energie die hij had voor zichzelf moest gebruiken.

Na een tijdje ging het weer wat beter met hem, ondanks de melanomen, en maakten we af en toe samen met zijn beste vriend Storm en baasje Martine nog een buitenritje.

Vorig jaar ontdekte ik dat de melanomen ook uitgezaaid waren naar andere plekken, maar Pakito leek zich nog altijd prima te voelen. Elke keer als ik op stal kwam en hem riep kwam hij in volle galop naar me toe en legde direct als hij bij me was zijn snoet in mijn nek en knuffelde me. Hij was altijd blij om me te zien. Af en toe maakten we nog een wandelingetje, maar met rijden zijn we toen wel gestopt. Ik vroeg me vaak af wanneer dat moment van afscheid nemen zou komen. Wat is het beste voor Pakito?”

_{Met dank aan: Sanne (eigenaar Pakito) en Paardencrematorium Het Hoeksche Hof} 

Sanne: “Hij staat in de woonkamer. In eerste instantie was het mijn plan om hem te gaan uitstrooien, maar voor nu wil ik hem graag nog bij me houden en alles even laten bezinken. Er komt een dag dat ik daar ook aan toe ben.

Ik mis mijn beste maatje verschrikkelijk, maar had me geen mooier en waardiger afscheid kunnen wensen dan deze, mede dankzij Paardencrematorium Het Hoeksche Hof.”

Sanne: “Anderhalve maand na het inslapen en cremeren van Pakito had ik vakantie en had ik eindelijk de tijd en ruimte om hem op te halen. Vanuit Zwolle is het best een eind rijden naar het paardencrematorium in Numansdorp en ik wilde hiervoor dan ook rustig de tijd nemen, samen met mijn vriend.

Toen we aankwamen bij Het Hoeksche Hof stond de as van Pakito al voor ons klaar in een grote bak. Piet verwelkomde ons hartelijk met een kop koffie en heeft ons daarna een rondleiding gegeven. Het crematorium is van alles voorzien en heeft mooie kamers waar je rustig afscheid kunt nemen van je huisdier. Ook zijn er prachtige urnen en sieraden verkrijgbaar waar je een mooi aandenken van kunt laten maken.

We zijn ook achterin het crematorium geweest, in de ruimte waar de speciale ovens stonden: een grote moderne en ruime oven speciaal voor paarden en een kleinere voor huisdieren. Heel bizar om te bedenken dat daar mijn lieve Pakito in heeft gelegen. We mochten gelukkig overal kijken en vragen stellen: er waren geen geheimen. Piet heeft ons daarbij stap voor stap uitleg gegeven over hoe de crematie in zijn werk is gegaan. Dit vond ik heel fijn.

Vervolgens hebben we de bak met Pakito’s as meegenomen naar huis.”

Sanne: “Na een paar dagen heb ik weer contact gehad met Bart van Paardencrematorium Het Hoeksche Hof. Hij gaf me aan dat ik Pakito’s as mocht komen halen wanneer ik daar aan toe zou zijn.”

Sanne: “Aan het begin van de avond kreeg ik het beloofde berichtje van Ruud, inclusief foto’s en dat Pakito’s crematie begon. Dit zou ongeveer 5 uur duren. Een heel gek idee vond ik het.”

Pakito is aangekomen bij het paardencrematorium en wordt hier rustig uitgeladen vanaf de brancard met een heftruck met speciale laadbak (‘ovenlader’). De laadback is zo ruim dat een paard er gemakkelijk in zijn geheel in past en daardoor respectvol en rustig verplaatst kan worden naar de oven.

Je zou nu denken dat het een lastige klus is om zo’n  paard in een oven te brengen, maar het tegendeel is waar. Dit gaat heel eenvoudig, respectvol en rustig. Met behulp van de heftruck kon Pakito met de ovenlader in zijn geheel in de oven worden gebracht, waarna voorzichtig de bodem van de ovenlader onder hem vandaan werd gehaald. Pakito kon op deze manier rustig in de oven geladen worden.

Dit is de crematieoven; een speciaal voor paarden ontworpen oven, zodat ook Pakito er probleemloos in paste en op een respectvolle manier gecremeerd kon worden. De oven is van binnen rond en roteert tijdens het crematieproces langzaam waardoor de verbranding sneller en efficiënter kan plaatsvinden.

Ruud van Het Hoeksche Hof vertelde me dat de gehele crematie zo’n 3 tot 5 uur duurt, afhankelijk van de grootte van het paard. Bij Pakito is dit ongeveer 5 uur geweest.

Sanne: “Even daarna kwam daar de auto met aanhanger aan van Paardencrematorium Het Hoeksche Hof. Ruud stapte uit. Hij was erg vriendelijk en vroeg gelijk wie Pakito was en wat er met hem was gebeurd. Hij vertelde me van te voren wat er zou gaan gebeuren en kort daarna kon Pakito worden ingeladen:

• Uit de aanhanger kwam een soort brancard, een grote plaat op wielen, welke  achter Pakito werd gereden.
• De wielen gingen er af en zo kon Pakito op de plaat worden gelegd.
• De brancard werd vervolgens rustig weer de kar in gereden.

Ruud zei me dat ik alle tijd kon nemen om afscheid te nemen. Ik ging daarop nog even de aanhangwagen in, nam nogmaals afscheid en daarna hebben we de wagen rustig gesloten. Dit was het dan.

We namen afscheid van Ruud, die me beloofde te laten weten wanneer hij was aangekomen bij het paardencrematorium en ik vroeg hem me foto’s te sturen van wat er daar met Pakito zou gebeuren. Ook dat wilde hij graag voor me doen.”

Sanne: “De volgende dag ben ik samen met een vriendin naar stal gegaan en heb ik Storm nogmaals afscheid laten nemen van zijn maatje. Ook dit was heel bijzonder. Heel rustig liepen we naar Pakito toe en Storm besnuffelde Pakito heel rustig. Daarna legde hij zijn snoet in mijn nek, precies zoals Pakito altijd deed. Alsof hij me wilde troosten. Daarna zette ik hem weer in het weiland en ging hij rustig staan grazen. Het was goed zo.”

Sanne: “We hebben hem afgedekt en zijn naar huis gegaan. Die avond heeft Bart van Paardencrematorium Het Hoeksche Hof me nog een WhatsAppje gestuurd, met de vraag hoe het met me ging en hij gaf aan dat zijn collega Pakito morgen zou komen ophalen.”

Sanne: “Alles verliep zoals ik gehoopt had. Hij sliep heel rustig in. Ik zat de hele tijd voor hem en heb bij hem gezeten tot hij zijn laatste adem uitblies. De meest heftige gebeurtenis van mijn leven.”

Sanne: “Ook mijn ouders, Storm en zijn baasje en de dierenarts waren nu gekomen. We hebben nog wat foto’s gemaakt, ik heb zijn mooie manen afgeknipt en daarna hebben we rustig afscheid genomen van mijn lieve Pakito.”

Sanne: “Toen was de dag daar, woensdag 18 juli. Samen met mijn vriend ben ik begin van de avond naar stal gegaan. Ik heb Pakito helemaal gewassen en zijn prachtige manen ingevlochten. We hebben geknuffeld, gehuild en Pakito en zijn beste maatje Storm hebben genoten van de kilo’s wortels en appels die ik had meegenomen.”